Aydınlık Masal Okuyor

Dere kenarında kitap okumak mı yoksa kitap okuyanı dinleyip etrafı seyre dalmak mı ? 

Bir bahar gününde güneşin tepelere kavuşma vaktinde yeşillikler içinde buldum kendimi. Öyle ki karşımda nehrin diğer tarafında evim var . Kapısı açık, pencereleri nehirden yansıyan ışıkla parlıyorlar. Dağlarla yarış halinde olan kuşlar üstümden geçiyor. Evin sol tarafında , çayırda bir koyun sürüsüne sevimli bir eşek ve cesur bir köpek çobanlık yapıyor.  

Nehrin bu tarafında rengarenk hayali çiçekler , bir çift tavşan , meraklı iki martı ve kırık tahtalar var . Burayı diğer tarafta bağlayan köprü yıkılmış. 

Evin kapısını açık bıraktım , eşeği çoban, köpeği onun yardımcısı yaptım. Kayığa bindim bu tarafa geldim . Köprüden kalan yıkıntıları arkama alıp dağların bittiği yerde başlayan aydınlığı yanıma çağırdım. Geldi ve yanıma oturdu. Ondan güzel bir masal anlatmasını istedim . Bana baktı sonra da karşımızda duran evime baktı. 

Dedi ki : "kapı açık ama içeri karanlık"

Sen masalı oku orası aydınlanır dedim. O masalı okudukça heryer aydınlanmaya başladı. O okudukça balıklar sersem sersem yüzmeyi bırakıp dinlenmeye başladılar. Tavşanlar , martılar , çiçekler yer gök dinlemeye başladı. Nehir , bulutlar , güneş , zaman durdu. 

O okudukça evin içi aydınlanma başladı . Kalbim kulaklarımda onu dinledi. Ruhum ellerimde dans etti. 

O masalı okurken ben ise ona bakıyordum. Ne güzel bir aydınlık dedim içimden. Güzel aydınlıkta anlam kazanmaya başladı. 

Masal bitti beraber kayığa bindik . Onu evime davet ettim . Bahçeye kadar geldi ve gülümsedi. Kalbime ellerini koydu sonra. 

"Gene geleceğim,kalbini de evini de aydınlatacağım" dedi ve göğe doğru yükseldi. 

Yerine vardığında öyle bir parladı ki her yer aydınlığa büründü. Buna kalbim , bedenim , düşüncelerim de dahil. 

Bu benim en güzel günüm değil elbette ama en güzel günlere birer umut fenerini yaktı.