Geriye giden ağaçlar

Pencereden geriye giden ağaçlar gibi onları izlerken bende geçmişe uğradım. Yaptığım her yolculukta geriye giden ağaçları değil benimle beraber ileriye giden Güneş ve Ay'a bakardım. Gelecekten bir umut bekleme adına değil onların da benim gibi yalnız olduklarından onlara bakardım. 

Ne de güzel süzülüyorlardı bulutların arasından. Bazen de ıssız gökyüzü çölünde bir dost bir arkadaş arıyorlardı. Onların da sırları vardı elbet onlar da paylaşma duygusuna sahiptiler. Ama gel gör ki mecnuna dönmüşler ve sırlarını paylaşacakları bir dost bir arkadaş bulamıyorlardı . Akıp giden zamana karşı pencereden değişen hiçbir şey olmadı . Güneş yalnız, Ay yalnız, ben yalnızdım. Gök aynı, dağlar,tepeler , geniş ovalar , ağaçlar aynıydı. 

İşim sevme,sevilme ile ilgili değildi . Sadece paylaşma duygusu beni derinden etkiliyordu tüm ilgi odağımda bu duygu vardı. Bundandır ilkokulda kütüphanedeki bütün kitapları bitirdim ve bundandır lisede üst düzeyde bir okur haline geldim. Ama ne yazık ki üniversite heybemdeki herşeyi boşaltı ve kitapları da benden aldı.

Yoldayım ağaçlar hala geriye doğru gidiyor. Tepeler aynı tepeler. Arada yüzüme vuran alaylı güneş ışınlarına karşı gülümsüyorum.

Ay da uzaktan yüzünü elleriyle kapatmış utançtan kıpkırmızı kesilmiş öylece duruyor.

Bir kaç gün sonra Ay'dan bir mektup aldım. Mektupta " Seni burada gece gündüz izliyoruz, senin adına çok sevindik. Sevgilerimle"

Herşeyi yeni anladım. Hafif bir gülümsemeyle pencereden gökyüzüne baktım . İkisi de gülümseyerek bana el salladılar. Keyifleri yerinde mutlu görünüyorlardı. Benimle mutluluklarını paylaştıklarından dolayı çok sevinçliyim.

Benim durumumu biliyorlar elbet ama ben de çok yakında onlarla mutluluğumu paylaşacağım.

...